In deze blog neem ik je mee in mijn persoonlijke reis naar pranic living. Ik deel hoe een 28-daagse detox, colonhydrotherapie en het verlies van mijn ouders mij inspireerden om oude patronen los te laten. Ook vertel ik over het schilderen van mijn ouderlijk huis als metafoor voor opschonen en de vragen die opkomen bij het idee om te leven van licht en energie. Een verhaal over afscheid, gezondheid, nieuwsgierigheid en een nieuw begin.

Mensen die mij goed kennen weten dat ik snel nieuwsgierig word. Als ik ergens door geïnspireerd raak of een uitdaging voel, ga ik ervoor. Ik ben niet iemand die eindeloos blijft twijfelen. Een vriendin zegt altijd: “Jij springt eerst, en gaat daarna pas kijken of je kunt zwemmen.” En dat klopt.

Ik heb eerder sprongen in het onbekende gemaakt. Mijn eerste vuurloop was bij Emile Ratelband. Daar moest je omhoog kijken en tegen jezelf zeggen dat het koel mos was waar je overheen liep. En ja, zo kwam ik er de eerste keer overheen.

De andere keren ging het heel anders. Toen begon het met een meditatie om eerst helemaal in je centrum komen. Daarna naar de vuurplek en voelen dat het vuur heet is, er respect voor hebben. De angst toelaten en dan de keuze maken: ga je eroverheen of niet? Juist in dat voelen van de angst maakt ook dat je de kracht in jezelf voelt. Wat mij hielp was eerst iemand anders zien lopen, naar zijn voeten kijken en denken: Als jij het kan, dan kan ik het ook.

Zo voelt het nu ook met pranic living. Nieuwsgierig, een beetje spannend, maar met datzelfde vertrouwen: als een ander het kan, dan kan ik het ook.

Op dit moment zit ik midden in een 28-daagse detox. Geen koffie, geen alcohol, veel bewuster omgaan met wat ik eet en drink, zoveel mogelijk vegatarisch. Mijn dagen voelen lichter, schoner en soms confronterend. Het is alsof ik mijn lichaam langzaam voorbereid op een nieuw begin.

Toch merk ik dat ik soms verlang naar kleine rituelen. Een latte macchiato, bijvoorbeeld. Niet alleen de smaak, maar het hele moment van samen zitten en genieten. Het was een dag of drie best lastig om los te komen van de cafeïne, wazig hoofd en moeilijk op gang komen. Toen ik vorige week dacht laat ik mezelf eens trakteren op een latte macchiato vond ik het niet eens lekker. Dat was wel fijn om te merken.

Pranic living roept bij mij wel de vraag op van: Wat blijft er over als je straks eten en drinken loslaat? Want pranic living gaat niet alleen over fysieke voeding, het raakt ook onze gewoontes, onze gezelligheid en de manier waarop we onze tijd invullen. Als ik er zo over nadenk gaat er best veel tijd zitten in eten, de boodschappen die je moet doen en de bereiding ervan. Hoe ga ik straks mijn dag indelen wanneer dat wegvalt? Ik kan me er geen voorstelling bij maken. Ze zeggen dat je mind helderder wordt, ook intuïtiever, energieker en dat je minder slaap nodig hebt. Nog meer tijd die ik moet gaan invullen denk ik dan.

Deze zomer bracht ons terug naar Nederland. Op 21 juli kwam ik, omdat het slecht ging met mijn moeder. Op 26 juli, een dag na mijn verjaardag, overleed ze. Vorig jaar, op 12 juli, was mijn vader al gestorven. Twee ouders in een jaar tijd verliezen, het doet iets met je. Het huis werd een plek van herinnering en loslaten.

Tegelijkertijd voelde ik dat mijn lichaam signalen gaf. Het was alsof mijn systeem zei: Er moet iets veranderen.

Ik besloot een afspraak te maken bij Lisette Timmermans, die ik al langer ken vanuit een ondernemersgroep in Delft. Wij hadden vanaf het begin meteen een klik. Lisette is ook een kruidenvrouw met veel wijsheid. Ze had eerder irisfoto’s gemaakt van mijn ogen, waarmee ze mijn zwakke plekken kon zien. Dit keer ging ik voor colonhydrotherapie.

Darmen opschonen is niet alleen fysiek reinigen, het is ook je gedachten opschonen. Tijdens de sessies kwamen vragen naar boven: Wat vind ik lastig om los te laten? Wat heb ik nog op mijn lever? Hoe zit het met mijn bestaansrecht? Ik ontdekte dat elk stukje van de dikke darm een eigen thema heeft. Dat gaf me helderheid en richtig.

Na de eerste twee behandelingen had ik een kort lontje. De boosheid die ik jarenlang had opgeslagen op mijn lever kwam naar buiten. Het voelde heftig en tegelijk bevrijdend.

En toen vertelde Lisette me over pranic living en dat . Er bleek zelfs een online programma te bestaan. Nieuwsgierig als ik ben voelde ik meteen een ‘ja’. Tegelijkertijd kwamen er vragen: Wat ga ik doen met al die tijd als ik niet meer bezig hoef te zijn met eten en drinken? Hoe vul ik dat gat op? En hoe ga ik mezelf daarin tegenkomen in die ruimte, want eten en drinken zijn ook verbonden met gezelligheid, met samen zijn.

Naast de sessies bij Lisette was ik ook bezig met het huis van mijn ouders. Alles schilderde ik wit: plafonds, muren, de garage, de zolder en zelfs de ruimte van de verwarmingsketel. Het was mijn manier om het huis een frisse start te geven voor de verkoop en om afscheid te nemen.

Slapen in de slaapkamer van mijn ouders voelde vreemd, dus legden we matrassen op de grond in een andere kamer. Overdag schilderde ik door. Daarbij merkte ik dat ik eigenlijk een nettere schilder ben dan Gertjan. Voor mij geldt: als je iets doet, doe het meteen goed. Hij zegt de nieuwe bewoners gaan het toch verbouwen. Dat verschil zorgde soms voor wrijving. Ik deed rustig een muur nog een keer tot ik tevreden was.

Het voelde alsof ik niet alleen het huis wit schilderde, maar ook mijn binnenwereld. Elke muur die lichter werd, stond symbool voor een stukje van mezelf dat ruimte kreeg. Alsof ik laag na laag spanning en oude verhalen overschilderde.

Bij Lisette werkte ik aan het loslaten van het harde werken, iets dat ik van mijn moeder had geleerd. Het was haar manier van leven, en ongemerkt had ik het overgenomen. Maar dat harde werken had ervoor gezorgd dat mijn darmen, en ook mijn gedachten, steeds minder beweging en ruimte kregen. Alles verstrakte. Lukte iets niet, dan ging ik nog harder werken.

Terwijl ik schilderde en behandelingen volgde, zag ik steeds duidelijker hoe diep deze patronen zitten. Het was alsof mijn lichaam en mijn geest allebei riepen: Laat los, maak schoon, kies opnieuw.

We waren in november 2023 vol goede moed naar het buitenland vertrokken. Met onze kennis en wijsheid dachten we dat we daar iets moois konden opbouwen. De anderhalf jaar die volgden waren pittig. Het leek alsof we tot het uiterste werden uitgedaagd. Veel plannen liepen anders dan gehoopt. We hebben ook vele nieuwe ontdekkingen gedaan over hoe je persoonlijkheidstype het volgen van je zielsmissie in de weg kan staan. Zoveel nieuwe inzichten en uitbreiding van ons aanbod.

Met het ontdekken van nieuwe behandelmethoden, die we eerst op onszelf gingen toepassen, kwam er veel oud zeer naarboven. Mijn darmen raakten uit balans, mijn energie zakte weg en ik kreeg plekjes huidkanker. Dit alles was voor mij een teken dat ik opnieuw mocht leren luisteren naar mijn lichaam. De detox, de colonhydrotherapie en het schilderen, het werd allemaal onderdeel van een groter proces om ruimte te maken voor een nieuwe manier van leven.

Tussen alle uitdagingen door, zijn we op ons pad ook geweldige mensen tegengekomen. Mensen die ons inspireerden, steunden of precies op het juiste moment iets brachten dat we nodig hadden. Daarnaast waren er momenten die bijna als wonderen voelden: toevallige ontmoetingen, synchroniciteit en kleine tekens die lieten zien dat we op de goede weg waren, zelfs als het moeilijk was.

Groot respect krijgen we van jonge en oude reizigers die wij ontmoeten op hun pad, alle bezittingen die we hebben zit in onze bagage. Verder geen bezittingen, dus ook geen lasten, de kunst van het loslaten. Dat loslaten gaat trouwens steeds beter, wanneer we iets nieuws kopen moet er iets uit de koffer om ruimte te maken. We gaan het ook leuk vinden om dingen weg te geven en andere mensen blij te maken en erop te vertrouwen dat wanneer we iets echt nodig hebben dat het dan als vanzelf naar ons toe komt.

Pranic living voelt voor mij als een uitnodiging. Niet om te ontsnappen aan eten, maar om te onderzoeken wat er gebeurt als ik me laat voeden door energie. Het roept vragen op waar ik nog geen antwoorden op heb. Hoe ga ik mijn tijd anders invullen? Hoe ga ik om met de sociale kant van eten en drinken? En wie word ik als die dagelijkse rituelen wegvallen?

En waar ik het meest nieuwsgierig naar ben is of dit voor mij een mega grote spirituele stap gaat zijn? Of draait het er juist om dat mijn hoofd helderder wordt en ik nog meer ga leven vanuit mijn intuïtie? Dat is iets wat ik alleen kan ervaren door het pad stap voor stap te lopen.

Wat ik wel weet, is dat nieuwsgierigheid me vooruit duwt. Net zoals bij de vuurloop, en net zoals bij elke sprong die ik eerder in mijn leven maakte.

Op de hoogte blijven?
Ik kondig elke week een nieuwe blog aan op Instagram en Facebook @miekbekkers. Volg me daar of schrijf je in voor de nieuwsbrief, dan mis je niets van mijn pranic living avontuur.