Er is één kracht die alles in beweging zet: verlangen.
Van het kleinste gebaar tot het ontstaan van het universum, alles begint met dat ene vonkje binnenin ons. In deze blog neem ik je mee in een reis door het kwantumveld, de Bijbel en een bijzondere ervaring op een gouden troon in Ecuador.

Wat als jij niet zomaar mens bent, maar wandelend verlangen in menselijke vorm, een vonk van de Bron die zich herinnert hoe ze schept.

In het boek De kracht van de Kabbalah van Yehuda Berg staat een stelling die me altijd is bijgebleven:
Wij zijn wandelend verlangen.

Dat vind ik zo’n intrigerende uitspraak dat ik ‘m samen met jullie wil onderzoeken.

Ik heb het altijd al zo gevoeld, dat er pas iets in beweging komt zodra er verlangen is.
Of het nu gaat om boodschappen doen, naar de wc moeten, een partner vinden of een levensdroom najagen: pas als er een verlangen is, ontstaat er beweging.

Als we kijken naar het kwantumveld, een veld vol quanta, de bouwstenen van atomen, allemaal met elkaar verbonden, dan zie ik dat als een immens 3D-netwerk van mogelijkheden.
Een veld waarin alles al aanwezig is, wachtend op een vonk van intentie.

Uit pure nieuwsgierigheid heb ik ooit een meditatie gedaan in dat veld.
Ik kwam terecht in een ruimte zonder tijd en zonder materie, tijdloos, maar met een eindeloze hoeveelheid potentie.
En ik dacht: dit zou wel eens dat goddelijke veld kunnen zijn waarover in de Bijbel wordt gesproken, het veld waaruit alles is ontstaan.

Ik vroeg daar: “Wanneer ontstaat er dan materie en tijd?”
En ik kreeg een beeld te zien: er was een verlangen…
Vanuit dat verlangen ontstond een flits van energie, de bevruchting van een eicel.
Vanaf dat moment was er materie én tijd.
Het embryo had een verlangen om te groeien, en de klok begon te lopen.

Tijd en materie hebben dus fysieke aanwezigheid nodig, anders zijn ze er niet.
En verlangen is de vonk die ze tot leven wekt.

Volgens mij is verlangen de reden dat alles op aarde ontstaat, van de mooiste liefdes tot de donkerste oorlogen.
Negatief of positief zijn menselijke labels; het kwantumveld zelf oordeelt niet.
Het schept gewoon.

Dat besef gaf me een nieuw perspectief op de mensheid en onze eeuwige zoektocht.
Geen verlangen = geen leven.
Geen leven = geen beweging.

En toen dacht ik: zou dát de reden zijn dat het goddelijke zichzelf heeft opgesplitst in miljoenen menselijke vormen?
Om via ons verlangen zichzelf te ervaren?

Een half jaar geleden was ik in Ecuador, bij een klankschalensessie in Vilcabamba.
De ruimte was eigenlijk te klein. En ik, met mijn voormalige trombosebeen, zat dus op een stoel achterin.
Na een paar minuten begon ik me te vervelen en omdat ik van nature nogal nieuwsgierig ben, besloot ik om maar eens astraal op avontuur te gaan.

In een fractie van een seconde stond ik voor een enorme gouden trap, met bovenaan een stralende troon.
Nieuwsgierig als ik ben dacht ik: zal ik…?
Dus ja hoor, ik liep de trap op en nam plaats op de grote gouden troon, de zetel van de ‘machtige God’ die het universum schiep door met zijn vingers te knippen.

Daar zat ik dan. En ik voelde van binnen een diepe vraag opkomen:
Zou ik vanaf hier de mensheid in balans kunnen brengen?

Er kwam een stem.
Die zei: “Nee.”

Ik vroeg verbaasd: “Hoezo niet?”
De stem antwoordde rustig:
“Ik heb de mensheid geschapen en in ieder mens een goddelijke vonk geplaatst.
Het is hun taak om die zelf terug te vinden.”

Ik zat daar stil, half overdonderd, half glimlachend.
Is het echt zo simpel?
We hoeven alleen onze eigen goddelijke vonk terug te vinden?
En de stem zei: “Ja, precies dat.”

Ik liep de trap weer af met een totaal nieuw beeld van God, van de bron, van onszelf.

Als alles in ons zit, als wij zelf goddelijk verlangen zijn op weg naar huis, dan verandert dat alles.

We zijn scheppers in een veld van oneindige mogelijkheden, met verlangen als klei in onze handen.

En dan rijst de vraag:

Als we zelf ons verlangen kunnen sturen… waarom doen we dan zo moeilijk?

Volgens de Bijbel zijn we geschapen naar Gods evenbeeld.
En toch lopen we vaak rond als volgzame schapen, netjes binnen de hekken van wat “normaal” of “veilig” wordt genoemd.
We laten ons leiden door regels, verwachtingen, nieuws en meningen vanuit de grote boze wereld zodat we vergeten dat we ooit zelf de herder waren.

We dragen een goddelijke vonk in ons, maar we zijn massaal vergeten dat we het scheppende vuur en verlangen bij ons hebben.
We wachten op iemand anders die het licht aandoet, terwijl de schakelaar al die tijd in onze eigen bezit is.

Dat is misschien wel de grootste illusie van alle tijden: dat kracht iets buiten ons is.
Dat we toestemming nodig hebben om te mogen stralen, of dat we eerst perfect moeten zijn voordat we iets mogen scheppen. Waarmee we voorbij gaan aan ons verlangen en onze ongelofelijke scheppende kracht.

Maar stel je eens voor dat het omgekeerd is.
Dat jij hier bent om herinnerd te worden aan wat je al bent, niet om iets te verdienen, maar om het te worden, geen vage shit maar gewoon je goddelijke kracht pakken.

We zijn geen slachtoffers van het leven, we zijn medescheppers van onze  werkelijkheid.
Elke gedachte, elke intentie, elk verlangen dat door je heen stroomt, is een mini-scheppingsmoment en de basis van jou goddelijke vonk
Een kwantumflits van energie die het universum jou richting op stuurt.

Het probleem is alleen: we zijn vergeten hoe krachtig we zijn.
We hebben geleerd om klein te denken, om te passen in systemen die niet gebouwd zijn op onze goddelijke natuur.
En zolang we onszelf blijven zien als schapen, blijft de herder nodig.

Maar zodra we ons herinneren wie we werkelijk zijn, vonken van de Bron, wandelend verlangen in menselijke vorm dan verschuift alles.
Dan wordt het leven niet iets wat óns overkomt, maar iets is wat we zelf kunnen bouwen, we kunnen ons verlangen gebruiken en zo onze goddelijke vonk aan het werk zetten.

Misschien is dat wel waar onze reis echt over gaat:
niet meer worden, maar ons herinneren wie we al zijn.
Goddelijke wezens in menselijke vorm, onderweg naar huis met verlangen als kompas.

Wanneer we dat erkennen, verandert alles.
Elke uitdaging wordt een kans om onze scheppingskracht te oefenen.
Elke emotie wordt een poort naar bewustwording.
En elke keuze, hoe klein ook, is een mogelijkheid om het goddelijke in onszelf tot leven te brengen.

We zijn geen toevallige passanten op aarde.
We zijn wandelend verlangen, vonken van bewustzijn die zichzelf leren kennen via ervaring.
En misschien is dát de grootste eer die er bestaat: dat we mogen meespelen in dit grote scheppingsspel.

Sta elke dag stil bij één verlangen dat in jou leeft.
Maakt niet uit groot of klein, een  eerlijke verlangen dat zachtjes klopt in je borst.
Geef het aandacht. Adem erin. En kijk wat er in beweging komt.

Want daar, precies daar, begint schepping.