We leven in een wereld waarin hard werken nog steeds wordt gezien als de norm.
Wie druk is, telt mee. Wie presteert, wordt beloond. En wie het anders doet, valt vaak buiten de boot.
Voor veel hoog sensitieve mensen of intuïtieve werkers betekent dat: je aanpassen. Meedraaien in een tempo dat niet het jouwe is. Werken op een manier die niet klopt met wie je bent.

In deze blog nemen we je mee in het verschil tussen hard werken en werken vanuit je hart. Over hoe die twee elkaar soms raken, maar ook botsen. Over hoe het voelt om als gevoelig mens je plek te zoeken in een wereld vol KPI’s en targets.
En over de kracht die ontstaat wanneer je trouw blijft aan jouw manier van werken — ook als die zachter, langzamer of dieper is dan de norm.

Misschien herken je jezelf erin.
Misschien voel je dat het tijd is om jouw manier meer ruimte te geven.

Lees, voel en ontdek.

Heb jij dat ook wel eens ervaren dat je tussen mensen staat die doen, gaan, knallen, en jij denkt:

“Maar… klopt het eigenlijk wel wat we doen?”

In veel omgevingen lijkt het nog steeds alsof snelheid, drukte en productiviteit de maatstaf zijn voor succes. Wie hard werkt, lange dagen maakt, veel ballen in de lucht houdt en altijd ‘aan’ staat, krijgt waardering. Je hoort erbij. Je levert. Je telt mee.

Maar wat als jij anders werkt?

Wat als jij van nature aanvoelt wat nodig is, vertraagt om echt te luisteren, of juist tijd neemt om te voelen of iets wel klopt?
Wat als jouw kracht niet zit in het doorduwen, maar in het afstemmen? In de energie onder de woorden. In de verbinding tussen mensen. In het opmerken van wat onuitgesproken blijft.

Voor veel mensen voelt dat niet als werk. Want het is niet meetbaar, niet zichtbaar. Er zit geen deadline op, geen KPI, geen to-do lijstje.

En toch… is dit misschien precies wat onze werkomgevingen nu zo hard nodig hebben.

Werken vanuit je hart vraagt iets anders dan hard werken:

Maar misschien is het tijd voor een andere vraag.
Niet: hoe houd ik het vol?
Maar: willen we echt blijven werken in een wereld die draait op uitputting?

Of durven we ruimte te maken voor een manier van werken die voedt in plaats van leegtrekt?

Voor hoogsensitieve mensen, mensen met een diep gevoelsleven, een fijngevoelig zenuwstelsel en een scherp afgestemde intuïtie, is deze mismatch des te intenser voelbaar.
Wat voor anderen misschien normaal lijkt, voelt voor hen als overleven.

Ze voelen zich vaak anders, vermoeid, niet begrepen… terwijl ze ondertussen energetisch werk verzetten dat door velen niet wordt gezien.

Misschien herken jij je hierin.

En vraag jij je af:

“Mag mijn manier van werken er ook gewoon zijn?”

Het antwoord is: ja.
En sterker nog, misschien is jouw manier wel de weg vooruit.

Die periode bij IKEA heeft me iets groots geleerd.
Namelijk dat wanneer je trouw blijft aan je gevoel, zelfs in een systeem dat anders functioneert, dat er iets verschuift. Niet alleen in jezelf, maar ook in hoe anderen je zien.

Ik deed precies het tegenovergestelde van wat het systeem mij probeerde aan te leren.
In plaats van versnellen, vertraagde ik.
In plaats van oplossen, ging ik eerst begrijpen.
In plaats van me aanpassen, ging ik afstemmen.

En de impact daarvan bleek groter dan ik ooit had kunnen voorspellen.

Wat me nog het meest raakte, was de erkenning. Niet die titel of dat contract, maar dat ik gezien werd in wie ik ben, en hoe ik werk.
Alsof iemand zei: “We zien dat jouw manier ook waardevol is. Misschien zelfs onmisbaar.”

Voor veel hoog sensitieve mensen is dat het grootste verlangen: erkend worden in wie je bent, zonder jezelf te veranderen.
Zonder harder te moeten schreeuwen.
Zonder steeds te twijfelen aan je tempo, je openheid, je diepe voelen.

Want het gevoel dat je het alleen moet doen, dat jij de enige bent die op deze manier kijkt, werkt en voelt, maakt dat je jezelf een vreemde eend voelt. Vaak voel je ook de eenzaamheid zeker als je in een werkomgeving zit waarin alles draait om cijfers, snelheid en controle.

Wat als we het eens omdraaien?
Wat als het niet zo is dat jij je moet aanpassen aan het systeem, maar dat het systeem toe is aan verandering?

De wereld snakt naar mensen die vertragen.
Naar mensen die het ongemakkelijke durven benoemen.
Die verbinding brengen waar het vastzit.
Die voelen waar anderen doorgaan.

Juist die kwaliteiten, het hartwerk, het aanvoelen, het zacht en open volhouden, zijn geen luxe. Ze zijn essentieel in een wereld die te lang op wilskracht alleen heeft gedraaid.

Jij hoeft niet harder te werken om erbij te horen.
Misschien mag je gewoon thuiskomen in je eigen manier van zijn.
En anderen daarmee de weg wijzen.

Misschien herken jij iets in mijn verhaal.
Misschien voel jij je ook wel eens te langzaam, te gevoelig, te anders in een wereld die snel en doelgericht is.
Of misschien ben jij juist iemand die gewend is om te knallen, te leveren, altijd maar door en voel je ergens vanbinnen: het mag ook anders.

Wat zou er gebeuren als we ruimte maken voor beide werelden?
Voor daadkracht en zachtheid. Voor denken en voelen. Voor KPI’s en compassie.

Een burn-out ontstaat niet omdat je te weinig doet, maar juist omdat je steeds iets doet dat niet klopt met wie je werkelijk bent.

Toch wordt een burn-out nog vaak gezien als iets dat hoort bij mensen die het niet aankunnen. Alsof het een teken van zwakte is. Alsof je dan niet sterk genoeg was.
Maar de waarheid is: een burn-out gebeurt juist bij mensen die lang te veel geven, lang zichzelf negeren, lang doorgaan op wilskracht.

Bij de harde werkers.
Bij de plichtsgetrouwe.
Bij de mensen die steeds opnieuw proberen zich aan te passen aan een systeem dat hen uitput.

Als je steeds verder afdrijft van je natuurlijke ritme, je waarden en je manier van bijdragen, raak je langzaam leeg.
Je geeft, en geeft, en geeft... totdat je lichaam op de rem trapt omdat jij het niet doet.

Een burn-out is geen teken van zwakte. Het is een noodsignaal van je systeem dat te lang heeft volgehouden tegen zichzelf in.
En misschien… is het ook een uitnodiging om terug te keren. Naar jezelf. Naar wat kloppend is.

Misschien is dit een moment om even stil te staan.
Niet vanuit moeten, maar vanuit nieuwsgierigheid. Naar jezelf. Naar hoe jij van nature beweegt in werk, in contact, in bijdragen.

Stel jezelf eens deze vragen:

We zijn niet gemaakt om allemaal hetzelfde te doen.
Niet iedereen floreert in structuur, tempo en controle.
En niet iedereen bloeit op in vrije ruimte, gevoeligheid en stilte. Maar beide zijn waardevol. Juist de verschillen maken een team levendig, een organisatie menselijk, en een samenleving heel.

Dus als jij iemand bent die anders werkt, die zachter voelt, die dieper luistert, die niet per se harder wil maar echter,  dan wil ik je dit zeggen:

Je hoeft jezelf niet te verharder of te versnellen om waardevol te zijn.
Je hoeft niet aan te haken bij een ritme dat jouw systeem onderuit haalt.
Jouw manier is waardevol. Precies zoals die is.
En misschien is het zelfs precies wat deze tijd vraagt.
Meer hart. Meer zachtheid. Meer echt.

Je bent welkom om jouw verhaal, inzicht of worsteling met me te delen, wij lezen het met aandacht.
Of misschien wil je dit artikel doorsturen naar iemand die het ook mag horen.

Want samen maken we ruimte voor een andere manier van werken.
Vanuit hart, eerlijkheid en verbinding.